Vertel eens, wie ben je?

‘Mijn naam is Wilma Duitscher, gelukkig getrouwd en pleegmoeder van twee volwassen kinderen. Ik werk als zelfstandig pottenbakker na jaren werk als marketing consultant. Het is leuk om mensen te leren iets met hun eigen handen te maken. Dat zijn we een beetje kwijt. Als mensen vragen waarom ik in Utrecht woon dan zeg ik: het is een groot dorp. Ik voel me er prettig, het is er prachtig en ik ervaar de menselijke maat. Ik vind dat dat zo moet blijven. Niet dat we stil moeten staan, want ik ben erg van vooruit komen en blijven zoeken naar wat bij het unieke van Utrecht past. Wat mij betreft zijn dat vooral mensen die kiezen voor die menselijke maat. Of dat nu gaat over wonen, leven, rechtvaardigheid of werken.’

Wat inspireert je?

‘Ik kom uit een arbeidersgezin en studeren was niet iets wat je deed. Dat ik dat dankzij een baan en beurs wel kon, maakt me dankbaar. Dat wil ik doorgeven. Dat je, als je wilt, veel kunt bereiken en dat mensen om je heen je daarmee willen en kunnen helpen. Je kunt makkelijk verdwalen in een samenleving die ingericht is op hoogopgeleiden. Mijn belangrijkste inspiratiebron zijn mensen die hun mond open doen ook al maakt hen dat minder populair, mensen die anderen aan tafel uitnodigen in plaats van een hek te plaatsen, mensen die ondanks dat anderen zeggen dat het niet kan het tóch proberen of een andere manier vinden om de huidige denkwijze te doorbreken. Zich niet neerleggen bij dat het moeilijk is. Gelukkig kennen we mooie voorbeelden in Utrecht, het hof van Cartesius rondom duurzaam bouwen, SAMEN030 om het maatschappelijk veld in te richten door bewoners, het Oosterspoorbaanpark wat er niet zou zijn gekomen zonder actieve bewoners en zo zijn er nog veel meer. Ik geloof in de kracht van bewoners en dat we dat moeten aanmoedigen in plaats van er bang voor te zijn of de kop in te drukken.’  

Kan dat als politicus?

‘Ik kan niet zeggen dat het mijn grootste ambitie is om de politiek in te gaan. Ik heb zelf gemerkt hoe de politiek werkt. Dat partijen hun partijprogramma hebben en er zoveel thema´s spelen in een stad en hoe beperkte invloed je hebt op de ´wicked problems´ zoals armoede, racisme, de woningmarkt, etc. Dat het belangrijk is dat partijen hun eigenbelang aan de kant schuiven en met elkaar samenwerken voor het grote belang. Ik ben niet zo naïef te denken dat dat me lukt. Maar een steentje daaraan bijdragen lijkt me goed. Ook omdat we met EenUtrecht zes grote thema´s gekozen hebben die voor de Utrechtse bewoners belangrijk zijn.´

Welke ervaring breng je mee?

‘Ik heb gewerkt als keukenhulp, aan de lopende band in een kippenfabriek, in een groentezaak, bij een uitzendbureau. En als personeelsmanager, innovatieconsultant en twintig jaar als zelfstandig marketingadviseur. Momenteel heb ik samen met een geweldige partner een pottenbakstudio. Maar wat je hebt gedaan op werkvlak vind ik niet altijd maatgevend voor wat je in kunt brengen.

‘Blij ben ik met mijn maatschappelijke bagage. Ten eerste als pleegmoeder en voorzitter van de pleegouderraad. Daar heb ik de gemeente, jeugdzorg, pleegzorg en de GGZ goed leren kennen. Hoe onze samenleving soms niet werkt is precies wat ervoor zorgt dat ik in EenUtrecht zit. Het veranderen zal vele jaren kosten.
Ik zag hoe mijn gekleurde kinderen anders werden behandeld dan ik. Dat ze werden weggezet als dom, omdat ze niet begrepen hoe onze samenleving werkt. Dat de hulp die hun geboden werd betekende dat ze werden opgesloten in plaats van dat gezocht werd naar de oorzaak en die werd aangepakt. Dat soort hulp is schaars. Het kost een enorme inspanning, vanwege de bureaucratie en regels. Het gaat goed met hen, dat is mijn grootste beloning maar man man, wat een weg.
Ik werkte samen met andere Utrechtse Ruimtemakers aan het Stadsakkoord Utrecht. We vertegenwoordigden de burgers van Utrecht. Ik kan alleen maar tot de conclusie komen dat we weinig bereikt hebben. Wij als vrijwillige burgers, we brachten goede en realistische ideeën in, maar daar was weinig ruimte voor. Wel veel applaus, maar professionele partijen bleven netjes in hun eigen, oude pad lopen. De kleine verandering die het resultaat was, werd bejubeld. Mooi begin misschien, maar voor ons te weinig. Het maakte burgers geen onderdeel van de zoektocht naar oplossingen voor de woonproblematiek.

‘Tot recent was ik jaren secretaris van ons buurtplatform en ook dat heeft me wijzer gemaakt. Dat als je je met anderen organiseert er meer naar je wordt geluisterd dan als individu. Dat je samen sterk bent. En natuurlijk mijn trots, de Witte Wolf, een bewonersinitiatief dat aan de basis stond van de gewonnen tender voor de gevangenis Wolvenplein. Waar we met trots kunnen zeggen dat we met de gemeenteraadsleden sociale huur en een park mogelijk hebben gemaakt. Ik ben een innovatief denker, die oplossingen wil. Een ongeduldige doorzetter. Dat hoop ik mee te brengen in EenUtrecht.’

Bekijk ook het filmpje waarin Wilma pleit voor meer zeggenschap bij Utrechters >